Fuck die anwbmeisjes.
Zondag was weer een hoogtepuntje van mijn geniale breinwerking. Ik was op volle toeren opweg naar mijn grote boers verblijfplaats, ik kon namelijk zijn auto meenemen. Damn, ik was blij. Dat scheelt een half uur eerder opstaan, een half uur minder lopen en een halfuur minder kwaad zijn op de vroege ochtend. Ik ben geen ochtendmens. Met dat enthousiasme rende ik door een leegstaande huiskamer opzoek naar sleutels. Kon ik ze vinden? Nee. Daar werd ik al agressief van. En mijn broerlief verkeerde ergens in Italie. De hond, hij nam zijn mobiel natuurlijk niet op. Stond ik daar, met een auto, zonder sleutel. En toen zag ik een ander soort Renault Clio-achtige sleutel liggen.

Oh, wat was ik voor 1 seconde trots op mijn grote broer; hij had daadwerkelijk een goede daad verricht door 1 keer naar mij te luisteren. Ik rende naar de auto, deed de sleutel erin. Nenenenen. Nenenen. Nenenne. De auto startte niet, was dit een grap? Ik werd woest en trapte het gaspedaal zes keer zo hard in, draaide de sleutels als een dolle stier heen en weer. Geen succes.
Mijn partner in crime beweerde dat de accu leeg was. We riepen om hulp van vrijwillige buurmannen met dikke buiken en te korte shirts maar we konden ze niet vinden. Later bedacht mijn partner in crime zich dat het misschien niet de accu was, aangezien de radio wel aanstond. Die klote Eminem bleef maar door blèren. De accu was het dus duidelijk niet. Maar ik moest en wilde die auto hebben ik zou tot het uiterste gaan. Dus we riepen hulp in van de ANWB. Dan krijg je zo’n stom wijf aan de telefoon die zich leuker, beter en slimmer voelt omdat ze verstand heeft van iets wat auto’s heet. Ze vroeg naar mijn lidmaatschapsnummer, maar ik was alle anwb pasjes kwijt. Ze kon me niet helpen, onder geen enkele mogelijkheid. Ik werd een beetje boos, gaat het tegenwoordig alleen nog maar om nummers, lidmaatschappen en identificatieplicht? Niet dat ik dat zei, maar ik bedacht het me later.

En toen was de batterij leeg van de telefoon. Mijn humeur was van vrolijk naar niet zo vrolijk gedaald. Totdat, daar komt ie weer, mijn partner in crime de meest intelligente opmerking maakte die ik het laatste half uur gehoord had. ‘Misschien is dit wel alleen de vergrendelingsleutel, weet je wel. Alleen om deuren open en dicht te doen’. Oh. Eerst heb ik lopen godveren. Toen moest ik een beetje huilen. Daarna ging ik maar lachen, een hele tijd lang.

Wist ik veel. Ik haat auto’s. Alleen niet in de vroege ochtend.